Een eerste (in de reeks?) “Bert blogt”. Onze vereniging kent ook een groep renners die overdag tijd hebben te fietsen. Weer of geen weer, voorjaar, zomer, herfst en zelfs in de winter fietsen ze steevast een mooie ronde. Traditiegetrouw is er elk jaar een stamppotbuffet. Zo ook in februari van dit jaar.
Lange nachten, korte dagen en bovendien zijn de temperaturen, ondanks de klimaatverandering, verre van aangenaam in de wintermaanden. Logisch dat er in deze tijd minder kilometers gemaakt worden en als je dan een keer moed en kleding verzameld hebt om er eens flink tegenaan te gaan, blijkt dat je niet meer vooruit te branden bent. De snelheid die in de zomermaanden met gemak op de klokken gebracht kan worden, blijkt onbereikbaar te zijn en de afstand waar je normaal gesproken je hand niet voor omdraait kun je niet eens benaderen.
Prachtige theorieën heb ik er over gehoord. Zo zou de koudere lucht veel dikker zijn en daardoor extra veel weerstand bieden. Persoonlijk denk ik dat de vorm in de herfst (door gebrek aan training) zoveel terugloopt dat dit tot significant slechtere prestaties leidt. Al zullen ongetwijfeld vuile, natte en dus gladde wegen, waardoor je alleen al om veiligheidsredenen rustiger aan gaat doen, ook een rol(letje) spelen.
Omdat minder fietsen automatisch met zich meebrengt dat er meer tijd overblijft voor andere dingen, komt de seniorengroep, een mooie naam voor de dinsdagochtend fietsers van de RTC, in de wintermaanden één avond bijeen voor een stamppotbuffet in restaurant de Zevenster, even buiten Hengelo in de richting van Beckum. Het merendeel van de aanwezigen geniet van een pensioen en is overdag in staat zijn hobby uit te oefenen. `s Zomers op de racefiets en gedurende periode van de wintertijd op de veldfiets. In de loop van de jaren is de groep behoorlijk uitgebreid, want hoewel er aan de bovenkant regelmatig mensen afvallen, ofte wel hun fiets en helm aan de wilgen hangen, is de aanwas onderop aanzienlijk.
Het werkzame leven mag dan beëindigd zijn, maar men is nog best in staat, en heeft ook nog zin, om de gevonden vrije tijd op een actieve wijze in te vullen.
Zoals gezegd is het al een aantal jaren gebruikelijk om een winteravond in te ruimen voor een stamppotbuffet. Initiatiefnemer, Johan Veerwater en medeorganisator, zijn vrouw Elly, traden ook dit jaar op vrijdag 7 februari op als gastheer en gastvrouw. Zij ontvingen de genodigden en hun eventuele partner. Bij het merendeel van de aanwezigen was inmiddels bekend dat bij de eerste gang langs het buffet, matigheid geboden was, wil er tenminste voldoende trek overblijven voor een tweede ronde en voor een enkeling zelfs een derde. Naast de diverse zeer smakelijke stamppotten was er ook volop vlees in de vorm van speklappen, ribbetjes worstjes etc. Mocht dit alles nog niet voldoende zijn geweest dan was er nog de mogelijkheid om het diner af te ronden met een buffet van bavarois, ijs, warme kersen en dergelijke. Ook hier was meer dan voldoende van, al vond Johan wel dat hij hier een wakend oog in de schaal moest werpen om te zorgen dat er ook voor de laatste van de 50 deelnemers nog voldoende keuzemogelijkheden overbleven.
Traditiegetrouw was er tussen beiden buffetten in, een loterij die slechts toegankelijk was voor de vrouwelijke aanwezigen in de zaal, al werd er een uitzondering gemaakt voor de mannelijke aanwezigen die zonder partner waren verschenen.
Marga Olde Daalhuis wist ons nog wat extra op te vrolijken door in het onvervalst Twents haar visie te geven op en rond de gebeurtenissen in het RTC-peloton.
Even als afgelopen jaren was deze avond weer zeer de moeite waard en is het te hopen dat dit soort initiatieven nog lang worden voortgezet, waarbij we de opgenomen extra kilo’s maar voor lief moeten nemen, al zullen deze de winterprestaties ook niet ten goede komen.
Bert Spaansen
